Redactioneel

Ik ben heel blij om je weer te zien!’, hoorde ik mezelf afgelopen week tegen een patiënte zeggen. Dat was oprecht. Ze was al een paar keer niet gekomen en we hadden alleen via de mail contact gehad. Ik maakte me geen zorgen dat ze iets geks, destructiefs of impulsiefs zou doen. Ik wist dat ze even rust wilde, even niet hoeven voelen. In schematherapie termen: ze zat in haar beschermende modus. En dat is nu juist de modus die we in deze therapie met alle macht de kamer uit proberen te krijgen. Ik maakte me er dus vooral zorgen over dat zij thuis volop aan het ‘niet voelen’ was (lees: veel eten, veel slapen, geen sociale interacties en veel TV kijken) en het mij dus niet gelukt was om haar kwetsbare kind modi te bereiken, waardoor ik haar niet kon helpen.