De heer Klinker

Meneer Klinker is sinds een week opgenomen in een somatisch verpleeghuis ‘Isaacs’. Hij heeft al meer dan 10 jaar de ziekte van Parkinson. Meneer is gehuwd en heeft drie kinderen waarvan twee dochters, Hanna en Annemiek, en een zoon Henk. Doordat de kinderen niet in de buurt wonen, zien zij elkaar weinig. Ze hebben vier kleinkinderen waar ze dol op zijn.

In deze casus maak je kennis met Pier Klinker, zijn vrouw Alberta en zijn twee dochters, Hanna en Annemiek en zijn zoon, Henk. Meneer Klinker heeft ruim tien jaar de ziekte van Parkinson en is nu bijna een week opgenomen in het verpleeghuis.

Ondanks dat het haar een vreemd gevoel geeft om bij haar man ‘op bezoek’ te gaan, komt ze elke dag. Mevrouw Klinker vindt het niet gemakkelijk om de zorg voor een groot deel over te laten aan de verpleging. Soms denkt ze dat ze het beter kan. Daarom maakt ze zich af en toe zorgen of haar man wel de beste zorg krijgt. Ze wil wel eens met de verpleging praten over de zorg die haar man krijgt. Ze zou haar ervaringen in de zorg voor hem kunnen delen en kunnen afspreken hoe die zorg inhoud krijgt.

Meneer Klinker ligt tot zijn spijt op een vierpersoons kamer. Overdag is hij daar niet veel maar hij heeft er moeite mee om er ’s nachts te zijn. Dat komt vooral door het gedrag van zijn kamergenoot, meneer Brons. Hij heeft door zijn geestelijke achteruitgang en decorumverlies geen grip meer op zijn emoties. Hij greep waar meneer Klinker bij zat de verzorgende naar de borsten. Meneer Klinker wilde de verzorgende beschermen maar kreeg toen een harde klap van meneer Brons en die was goed raak. Meneer Klinker schrok meer dan dat hij zich bezeerd had. Hij kon zich niet herinneren ooit zo geslagen te zijn. Zo snel als het gebeurd was, zo snel was meneer Brons het voorval vergeten. Meneer Klinker en de verzorgende moesten echt bijkomen van de schrik en dronken samen met Iteke, de verpleegkundige die avonddienst had, wat in de huiskamer.

Meneer Klinker voelt zich vaak nutteloos nu hij steeds afhankelijker wordt van anderen. Soms voelt hij zich tot last van zijn vrouw als zij hem weer eens moest helpen met aan- en uitkleden.

Toen de heer Klinker thuis iedere dag verzorging van de thuiszorg kreeg, werd hij ’s morgens en ’s avonds door hen geholpen met wassen en aankleden. Ook werd hij geholpen met in en uit bed gaan. Het moeilijkst heeft hij het met hulp bij de toiletgang. Dat vindt hij een heel intiem gebeuren. Omdat het voor hem zo’n enorme inspanning is om naar de wc te gaan, transpireert hij nog meer dan hij gewoonlijk al doet sinds hij de ziekte van Parkinson heeft. Hij schaamt zich daarvoor. Hij is steeds bang dat hij gaat stinken en er onverzorgd uit gaat zien.

Door al die activiteiten valt meneer Klinker af en toe overdag in slaap waardoor hij ’s nachts weer moeite heeft met inslapen of doorslapen. Thuis had hij zijn eigen heerlijke bed met een donsdekbed. Nu vindt hij het matras te hard en vindt hij het te benauwd op de kamer, want zijn buurman wil het raam niet open hebben. Ook zijn er ’s nachts veel geluiden van de afdeling waar hij gauw wakker van wordt. De verpleging heeft af en toe veel pret en dat vindt hij leuk, maar niet ’s nachts.

Omdat Henriëtte nieuw is op de afdeling waar meneer Klinker verblijft, moet ze zich nog op de hoogte stellen van allerlei afspraken die op de afdeling van kracht zijn. Doordat het druk is, heeft ze daar nog geen tijd voor genomen en daar heeft ze nu spijt van. Aan het einde van de ochtend is ze bezig om de spoelkeuken op te ruimen, samen met Dorien. Ze gooit alle lege flessen en afval van de kamers in een grote container. Dorien vraagt haar of ze dat thuis ook zo doet. Met een hoogrode kleur vertelt Henriëtte dat ze thuis de flessen bewaart voor de glasbak en ze biologisch afbreekbare spullen in de groene container, en het overige afval in de grijze container gooit. “Nou”, zei Dorien, “dat gaat hier dus net zo. Lees het protocol hierover nog maar eens na”. Omdat ze de afvalbakken aan het schoonmaken was, liet ze tijdens het gesprek met Dorien ook nog de warmwaterkraan openstaan. “Dat kost je nog eens vijftien gulden extra”, grapte Dorien. Henriëtte is blij dat Dorien er een grapje over maakt, maar de boodschap is duidelijk.

Toen het echtpaar Klinker ging trouwen, was het nog heel gewoon dat de vrouw stopte met werken. Het kwam zelfs voor dat vrouwen werden ontslagen als zij gingen trouwen. Tegenwoordig is het voor veel vrouwen juist aantrekkelijk om een baan te hebben. Bijvoorbeeld omdat zij er mogelijkheden vinden zich te ontplooien en sociale contacten te hebben.

Mevrouw Klinker maakt zich boos en voelt zich verdrietig omdat ze bang is dat er onvoldoende aandacht en zorg voor haar man is. Ze vindt het al zo moeilijk om niet meer zelf voor hem te kunnen zorgen. Zijn opname voelt aan als een scheiding.

Op de dag van de opname vindt er een opnamegesprek plaats. Iteke is daarbij aanwezig en zij vraagt naar zakelijke gegevens en naar het medicijngebruik van meneer Klinker. Vanuit het ziekenhuis is een verpleegkundige overdracht meegegeven. Daarin staat het medicijngebruik van meneer Klinker beschreven. Ook werd het verloop van de ziekenhuisopname beschreven, evenals de verpleegproblemen van meneer Klinker.

Henriëtte, leerling-verpleegkundige, moet in het kader van haar opleiding een verpleegplan opstellen. Samen met meneer Klinker gaat zij dit opstellen. Omdat zij in overleg met meneer en mevrouw Klinker tot nieuwe afspraken komt, is het van belang dit correct te verwerken in het verpleegplan om misverstanden te voorkomen.

Henriëtte, een leerling-verpleegkundige die net twee weken op de afdeling werkt, ziet mevrouw Klinker de afdeling opkomen. Ze loopt gelijk naar de kamer van haar man en komt een paar minuten later weer de gang op. Ze lijkt boos te zijn, ziet Henriëtte staan en stapt op haar af. Ze wil onmiddellijk met het afdelingshoofd spreken. Bij Gea, het afdelingshoofd, geeft ze aan wat er is gebeurd en waarom ze boos is. Thuis was hij gewend om half negen te eten en het is belangrijk dat hij zijn medicijnen op tijd krijgt. Ze maakt zich boos en voelt zich verdrietig omdat ze bang is dat er onvoldoende aandacht en zorg voor haar man is. Ze vindt het al zo moeilijk om niet meer zelf voor hem te kunnen zorgen. Gea laat mevrouw Klinker haar verhaal vertellen en spreekt met haar af dat zij deze middag nog tijdens het teamoverleg hierover zal praten.

Meneer Klinker is nu ruim een week op de afdeling van het verpleeghuis opgenomen. Hij en zijn vrouw moeten het verplegend personeel nog leren kennen. Af en toe wisselen zij wat ditjes en datjes uit maar dat gaat meer over ‘de weg vinden’ op de afdeling dan dat het over de zorg van meneer Klinker gaat. Omdat zijn vrouw de zorg voor meneer Klinker de laatste jaren op zich genomen heeft, wil zij het allerbeste voor haar man, juist nu hij in het verpleeghuis opgenomen is. Zij heeft haar eigen manier van zorgen ontwikkeld en is kritisch op de wijze waarop haar man nu verzorgd wordt.

Henriëtte is net nieuw op de afdeling en moet zich nog op de hoogte stellen van allerlei afspraken die op de afdeling van kracht zijn.

Henriëtte probeert nog wel eens een stukje met meneer Klinker te lopen, maar dat gaat moeilijk. De kracht is uit zijn benen verdwenen en soms lijkt het net of hij niet zo goed meer weet hoe hij moet lopen. Om ervoor te zorgen dat hij toch een beetje in beweging blijft, is de fysiotherapeut ingeschakeld om hem passief te bewegen. De verpleging stimuleert hem de oefeningen drie keer per dag te doen en zij helpen hem er soms bij. Ze blijven bij hem en moedigen hem aan om met zijn benen over de rand van het bed te bengelen of ze op te trekken als hij in bed ligt. Meneer Klinker is erg gemotiveerd om te oefenen. Als hij te moe is of zich wat vervelend voelt, kan hij niet zoveel. De verpleging tilt hem dan in verschillende houdingen in bed of uit bed de stoel in. Dan voelt hij zich erg afhankelijk. Door zoveel mogelijk te bewegen hoopt hij ook zo lang mogelijk zelfstandig te blijven.

Lees de oriëntatie op de casus nog eens door en beantwoord de vragen om erachter te komen of je nu een visie op verplegen ontwikkeld hebt en of je een zorgvrager zou kunnen verplegen zoals meneer Klinker.