Paramedische trainingsbegeleiding;

Het analyseren van sport- en bewegingsactiviteiten is net zo goed een vaardigheid als het afnemen van een anamnese. Om een vaardigheid goed onder de knie te krijgen is het vooral zaak er veel mee bezig zijn. Een gestructureerde aanpak is handig, omdat anders ‘iedereen het op zijn eigen manier doet’ en er grote verschillen in aanpak en in resultaten (kunnen) ontstaan.

Inhoud

Inhoud

Tijdens inspanning neemt de metabole vraag toe en stijgt het zuurstofverbruik. Ener)- zijds dient er meer zuurstof (O₂) vanuit de buitenlucht via de longen naar de weefsels -{vervoerd te worden. Anderzijds dient er ook meer kooldioxide (CO₂) afgevoerd te worden vanuit de diverse weefsels. Om deze aanvoer van O₂ en afvoer van CO₂ te bewerkstelligen vinden er met name tijdens fysieke belasting belangrijke aanpassingen plaats in het cardio-circulatoire systeem zoals reeds besproken in hoofdstuk 3. Ook in het respiratoire systeem treden belangrijke veranderingen op en in de volgende paragrafen worden met name de kortetermijnaanpassingen ten gevolge van inspanning belicht. Hieronder verstaat men de lichamelijke veranderingen die direct optreden bij de overgang van rust naar inspanning (of van lichtere inspanning naar zwaardere/ maximale inspanning) en bij de overgang van inspanning naar rust. Deze aanpassingen zijn in tabel 4.1 beknopt op een rijtje gezet en krijgen in de volgende paragrafen een nadere toelichting. De volgorde is steeds eerst een beschrijving van de situatie in rust en vervolgens wordt bekeken wat er verandert wanneer de fysieke belasting toeneemt.

Inhoud

In een boek over training van het cardiorespiratoire uithoudingsvermogen mag een hoofdstuk over trainingsleer niet ontbreken. Een definitie van trainingsleer zou kunnen zijn: een toepassingsgericht kennissysteem dat zich baseert op wetenschappelijke inzichten uit diverse disciplines (o.a. fysiologie, anatomie, biochemie, endocrinologie, psychologie en diëtetiek) en op - bij voorkeur zorgvuldig gedocumenteerde - ervaringen uit de trainingspraktijk. In dit hoofdstuk wordt de trainingsleer slechts op hoofdlijnen besproken. Lezers die zich verder in de materie willen verdiepen worden verwezen naar de talrijke publicaties die op dit gebied zijn verschenen, zowel in het Nederlands (o.a. Vrijens et al., 2001; Van der Loo, 2001; Gemser et al., 1998; Verheijen, 1997; Kloosterboer, 1996; Zintl, 1995; Weineck, 1982), Engels (o.a. Bompa, 1999; Viru, 1995) als Duits (o.a. Harre, 1982).

In hoofdstuk 3 en 4 is beschreven dat er in het menselijk lichaam talloze veranderingen plaatsvinden ten gevolge van (acute) inspanning. Sommige van deze veranderingen houden stand voor de duur van de inspanning, andere houden nog wat langer aan. Training is echter iets anders dan een eenmalige inspanning, zoals is uiteengezet in hoofdstuk 7. Een kenmerk van training is (onder andere) dat deze zich over een lange periode uitstrekt. Daarom veroorzaakt training ook langetermijnaanpassingen in het lichaam. Deze aanpassingen zijn talrijk, en zeer uiteenlopend van aard. Een aantal van de belangrijkste adaptaties aan training komen hierna aan bod. Er is geen pretentie volledig te zijn, aangezien daarvoor een heel boek nog niet genoeg zou zijn. Bovendien zijn de effecten van training nog altijd onderwerp van veel inspannings-fysiologisch onderzoek.