Morita-therapie

Extract

In de twintiger jaren van de vorige eeuw ontwikkelde de Japanse psychiater Morita (1874–1938) een therapie om Taijin Kyofusho (zie vorige column) en neurasthenie - of in hedendaagse DSM-termen somatoforme stoornissen-te behandelen. De therapie was volgens Morita bedoeld voor deze groep patiënten die in extreme mate introspectief zijn en veel rumineren. De destijds in zwang zijnde psychoanalyse en het focussen op de historie van de patiënt zou de zelffocus en gevoelens van lijden verder versterken volgens Morita. De aandacht moest daarom weggeleid worden van ‘het zelf’ door het aanbieden van activiteiten waarmee een alternatief focus geboden werd. Bezig zijn met eigen gedachten en zorgen zou de natuurlijke energiestromen en de hier-en-nu-beleving belemmeren, een gedachte die gestoeld is op ideeën uit het Zenboeddhisme. Er moest gestreefd worden naar een volledige acceptatie van de realiteit zonder deze te willen veranderen. De therapeut veroordeelt in Morita-therapie geen enkele emotie - want er bestaat geen verkeerde emotie-en emoties of cognities worden niet veranderd. Er wordt geen weerstand aan geboden, maar emoties worden geaccepteerd zoals ze zijn. De therapeut vermijdt dus vele verbalisaties ook in de trant van ‘probeer te ontspannen’, omdat dit een impliciete niet-acceptatie van gespannenheid zou veronderstellen. …