Formuleren van Aanbevelingen

Aanbevelingen volgen nooit rechtstreeks uit de medisch-wetenschappelijke literatuur. Om een aanbeveling te kunnen formuleren, dient de wetenschappelijke kennis door de richtlijnmaker in de context van de dagelijkse praktijk gewaardeerd te worden.

Indien er geen harde conclusies kunnen worden getrokken op grond van de literatuur en de uitgangsvragen niet goed beantwoord kunnen worden, is het een taak van de opstellers van de richtlijn om toch te proberen een aanbeveling te formuleren waar de zorgverlener houvast aan heeft voor de dagelijkse praktijkvoering.

Ter bevordering van de consistentie en coherentie van de richtlijn als geheel kan het nuttig zijn eerst de therapeutische en daarna de diagnostische aanbevelingen te formuleren.

Bij het formuleren van therapeutische aanbevelingen staat de vraag naar de klinische relevantie van het effect centraal.

Diagnostische aanbevelingen hebben alleen zin als de uitkomst ervan invloed heeft op het te voeren beleid. Daarbij gaat het vooral om de vraag of een diagnostische procedure leidt tot voldoende diagnostische winst.

Naast medisch-wetenschappelijke gegevens spelen ook bijkomende overwegingen (‘overige overwegingen’) een rol bij het formuleren van aanbevelingen. Veiligheidsaspecten, gebruiksgemak, kosten(effectiviteit), haalbaarheid en juridische overwegingen zijn daarvan de belangrijkste.

Aanbevelingen moeten helder en eenduidig geformuleerd zijn, zodat duidelijk is wanneer er wat gedaan moet worden.

Bij het formuleren van aanbevelingen is het zaak rekening te houden met de bestaande praktijk.