Gepubliceerd in:
2003 | OriginalPaper | Hoofdstuk
Doel van Richtlijnontwikkeling
Auteurs : Prof. Dr. J. A. Swinkels, Dr. J. S. Burgers, Prof. Dr. W. J. J. Assendelft, Dr. J. J. E. van Everdingen, Ir. T. A. van Barneveld, J. L. M. van de Klundert
Gepubliceerd in: Evidence-based richtlijnontwikkeling
Uitgeverij: Bohn Stafleu van Loghum
Richtlijnen worden weliswaar al lang gemaakt en gebruikt, maar de wijze waarop ze worden ontwikkeld is de laatste decennia drastisch veranderd: van een hoogstpersoonlijke professionele bezigheid is het steeds meer een gestandaardiseerd groepsproces geworden.
Een richtlijn is een document met aanbevelingen, adviezen en handelingsinstructies ter ondersteuning van de besluitvorming van professionals in de zorg en patiënten, berustend op de resultaten van wetenschappelijk onderzoek met daarop gebaseerde discussie en aansluitende meningsvorming, gericht op het expliciteren van doeltreffend en doelmatig medisch handelen.
Richtlijnen geven zo concreet mogelijk aan wat en meestal ook waarom iets het best gedaan kan worden.
Richtlijnen voldoen in toenemende mate aan de wetenschappelijke normen van juistheid (validiteit) en reproduceerbaarheid (betrouwbaarheid).
In toenemende mate worden patiënten betrokken bij dit proces.
Naast wetenschappelijke kennis spelen ook systematische ervaringskennis en andere overwegingen een rol om tot de uiteindelijke tekst van de richtlijn te komen.
De visie op richtlijnontwikkeling wordt in hoge mate gekleurd door opvattingen over wat bewijs is.
Er zijn ook gevaren aan richtlijnontwikkeling, waarvan het ondeugdelijk ontwikkelen de belangrijkste is.
Richtlijnen worden door erkende beroepsgroepen in de gezondheidszorg ontwikkeld en vastgesteld, waarmee hun toepassing geen vrijblijvende zaak meer is.