Actief oud worden is de nieuwe norm geworden, en we zijn er van overtuigd geraakt dat als er al sprake is van disengagement, dat niet al begint vlak na de pensionering. Het ideaal van wat we in Nederland het ‘Zwitserleven’ noemen is als ondeugdelijk aan de kant gezet. Het is ‘onbetaalbaar, ouderwets, onrealistisch, onrechtvaardig, kortzichtig en oervervelend’ (De Lange 2008). Past dit nieuwe oud worden bij het ideaal van ouderen? En draagt het ook bij aan een gelukkiger oude dag?
