8 De empirische cyclus in de praktijk: moeite met aankleden

Medische behandelingen komen nogal eens ‘willekeurig’ over: men probeert maar wat, geeft een placebopilletje, geeft een soort ‘standaard’ therapie of hoopt dat het ‘vanzelf’ overgaat. Vaak wordt een behandeling ingezet (bijvoorbeeld met medicijnen), voordat duidelijk is hoe het probleem in elkaar zit. De werkwijze volgens de empirische cyclus is een manier om het probleem systematisch, logisch, onderbouwd en individueel gericht aan te pakken. In dit hoofdstuk gebruiken we het probleem van Jaap als voorbeeld: hij kan zich niet aankleden. Vele stoornissen kunnen hierbij een rol spelen. Dit wordt systematisch uitgezocht. Uiteindelijk blijken een sensibele stoornis, visueel neglect en ruimtelijke stoornissen een rol te spelen, echter ieder op een eigen kenmerkende wijze. Op basis hiervan wordt een stoornisgerichte behandeling ontworpen, met als einddoel dat Jaap zich zelfstandig, zonder hulp kan aankleden. Bij evaluatie van de resultaten blijkt dit gedeeltelijk effectief: het aantrekken van de broek, instoppen van het overhemd gaan weer goed, maar het strikken van de das en knoopjes dichtmaken lukt niet. Kennelijk heeft de sensibiliteitstraining niet gewerkt. Daarom wordt, wat dit betreft, een visuele compensatiestrategie geoefend.

De in dit hoofdstuk beschreven werkwijze is universeel, dat wil zeggen: die kan ook voor andere stoornissen en problemen gebruikt worden (bijvoorbeeld gedragsverandering).