15 Letsels van de hand

Carpale fracturen (zie paragraaf 15.1).

Een fractuur van het os naviculare (zie paragraaf 15.1.1) is de meest voorkomende breuk aan de handwortelbeentjes. Behandeling: conservatief, bij een sterk instabiele en gedisloceerde fractuur soms open repositie. Bij pseudo-artrose door verstoorde vascularisatie: matti-russeplastiek.

Door luxatie van het os lunatum (zie paragraaf 15.1.2) kan de nervus medianus beklemd raken: compressie van de carpale tunnel. Behandeling: onbloedig of open repositie.Metacarpale fracturen (zie paragraaf 15.2) zijn te verdelen in subcapitale, schacht- en proximale metafysaire fracturen. Behandeling: (gesloten of open) repositie en fixatie. Soms kan dit percutaan met een K-draad, of open met een plaat- en schroefosteosynthese. Twee bekende fracturen zijn de bennettfractuur (zie paragraaf 15.2.1) en de rolandofractuur (zie paragraaf 15.2.2).

Een skiduim (zie paragraaf 15.2.3) is een ruptuur van het ulnaire collaterale ligament van de duim: luxatie van het metacarpofalangeale gewricht. Bij instabiliteit is operatief herstel van het collaterale bandapparaat nodig.

Falanxfracturen (zie paragraaf 15.3) worden conservatief behandeld met een spalk. Alleen instabiele, intra-articulaire en condylusfracturen worden operatief behandeld (K-draad of mini-osteosynthese).

Het PIP-gewricht (zie paragraaf 15.5) kan in drie richtingen luxeren. Behandeling: niet-chirurgisch of chirurgisch.

Op metacarpaal niveau bestaat het minifragment-osteosynthesemateriaal (zie paragraaf 15.6) uit schroeven variërend van ∅ 2,0, 2,4 en 2,7 mm en voor de falanx ∅ 1,1, 1,3 en 1,5 mm.