Wolkenvelden…

In mijn jonge jaren had ik twee vriendjes met een moeder ‘waar iets mee was’. De eerste was een lieve, bijna altijd wat verdrietige vrouw die met een enorm lichaam in een stoel achteroverlag. Alles wat ze deed en zei, ging even langzaam. Haar toestand - ze had ‘lamme benen’ - was ontstaan toen zij in de keuken bezig was en haar baby van het aanrecht in een teil met heet water viel. Honderden keren vertelde ze dat ze het kind had kunnen redden als… als haar benen het maar niet begeven hadden. Mijn vriendje Gerrit en zijn talrijke broertjes en zusjes gingen met hun moeder om als met een geliefd huisdier: ze aaiden haar in het voorbijgaan en vonden het gek dat ik niet hetzelfde deed. Maar ik wist me geen houding te geven en probeerde pijnlijke momenten zoveel mogelijk te vermijden door vooral in de deuropening te blijven staan en te veinzen dat ik het wenkende gebaar van de moeder niet zag.