In deze klinische les beschrijven we een patiënt met een uitgebreide psychiatrische voorgeschiedenis van een chronische depressie die na een jarenlange ambivalente houding besluit te stoppen met eten en drinken, omdat hij - zoals de KNMG het noemt - ‘lijdt aan het leven’. Patiënt had geen verzoek tot euthanasie of hulp bij zelfdoding. Zijn eerste poging, die zes weken duurde, resulteerde niet in het door hem gewenste overlijden. Een tweede poging, vier maanden later, was wel succesvol. In de les komen de hindernissen aan de orde die de patiënt, de familie en het behandelteam tegenkwamen. Met name de psychiatrische voorgeschiedenis, de als gevolg daarvan bestaande polyfarmacie met diverse psychofarmaca, de overmatige dorst, de rol van de echtgenote en de dilemma’s van het behandelend team, maakten deze casus extra gecompliceerd. Daarmee worden dergelijke casus een grote uitdaging voor behandelaars die immers de plicht hebben in zo’n geval goede palliatieve zorg te verlenen.
