Tuut..., tuut..., tuut...!

Het vliegtuig dat mij, student, naar een Mexicaans dorpje zou brengen, had slechts plaats voor tien passagiers. Die stonden in het glazen vertrekhalletje hyperventilerend van angst naar buiten te kijken. De subtropische regen had de startbaan onder zeker twintig centimeter water gezet. Bij het vliegtuigje gebaarde onze piloot tegen de baas dat hij onder geen beding het luchtruim zou kiezen. Deze was daarvan in het geheel niet onder de indruk en mimede terug dat er gevlogen werd… en wel nu! Een breed armgebaar, dat wij interpreteerden als ‘anders is daar het gat van de deur’, maakte duidelijk indruk. Vooral toen de potentaat direct daarop een hand omhoog stak, de vingers gespreid.