Collegiale intervisie, noemde de patiënt het. We vonden het een mooi woord! Ik kijk graag met collega’s mee. Je leert elkaar beter kennen, je leert van elkaar en het is zoveel makkelijker samenwerken daarna. Je weet wat je aan elkaar hebt. Patiënten vinden het vaak ook gezellig en zien hoe je bezig bent met je vak. Het schept vertrouwen.
Fotolia
Soms zie ik een collega ergens enorm tegenaan lopen en struikelt het hele team mee. Klinkt als een groot drama, maar de oplossing is vaak kinderlijk simpel. Zo ook in dit voorbeeld.
Mijn collega deed haar stinkende best en werkte echt keihard. Toch liep het niet lekker en kwam ze steeds in tijdnood. Toen ik meeliep viel me op dat ze netjes deed wat moest: checken of de anamnese was afgenomen, de update van de anamnese, vragen naar klachten/wensen, de dpsi… noem maar op. Toch was er een groot manco; er was geen contact met de patiënt. Daarnaast verloor ze veel tijd tussen de patiënten door met het klaarmaken van de kamer.
Logischer wijze vertelde ik haar dat het belangrijk is om voor je patiënt te gaan zitten. Dat snapte ze wel, maar het kwam er niet van. Want ze moest ook van alles op de pc lezen, invoeren, handschoenen pakken, een servetje, monddoekje… Wat was ze er druk mee.
Toen hebben we bedacht dat ze toch voor de patiënt ging zitten en dat ze dan de antwoorden en wat ze in de mond zag, onthield. Maar helaas, ook dan zat ze op het cruciale moment toch weer achter de patiënt. Ik besloot om eerst even te bedenken hoe we tijd konden winnen tussen de patiënten door. En toen kwam ineens een les didactiek in me boven. Dwingend leren! Bij 'dwingend leren' zorg je voor een obstakel waardoor ‘de leerling’ in een positie wordt gezet waarin er wel geleerd moet worden. Als ‘smoes’ bedacht ik dat we trays konden maken waar het servet, de handschoenen en het mondmasker al op lagen om tijd te sparen. Ze vond het een goed idee. We legden dit op het plateau van de behandelstoel.
Toen kwam de patiënt. Ze moest nu wel voor hem gaan zitten, want anders kon ze niet bij haar spullen. Et voila, er was ineens contact! Mijn collega kwam er nu opeens achter wat de wens van de patiënt was en er ontstond een fijn gesprekje tussen de twee. Zo kon ze de patiënt echt goed helpen. Haar ogen begonnen te glimmen.
Achteraf hoorde we de patiënt zijn tevredenheid uitspreken bij de balie. Mijn collega had mijn trucje door en zei dolblij: “Deze tip moet je iedereen geven!.” Bij deze...
Lieneke Steverink-Jorna is mondhygiënist