Gepubliceerd in:
01-10-2002 | Diagnostiek
Rectaal bloedverliesaambeien anamnese darmkanker diagnostiek laboratoriumonderzoek lichamelijk onderzoek maagdarmklachten
Gepubliceerd in: Huisarts en wetenschap | Uitgave 10/2002
Log in om toegang te krijgenSamenvatting
Rectaal bloedverlies komt veel voor in de algemene bevolking, maar leidt lang niet altijd tot een bezoek aan de huisarts. Men wacht af als het bloedverlies weer snel overgaat, niet als ernstig wordt beschouwd en niet samengaat met ander ongemak zoals pijn. In 90% van de gevallen is het bloedverlies chronisch en/of intermitterend.
Soms is het bloedverlies acuut en heftig; dan is snel handelen gewenst om de bron op te sporen en te stoppen. De huisarts dient het onderscheid te maken tussen weliswaar lastige, maar voor de prognose onschuldige aandoeningen (aambeien en fissuren) en darmkanker. Een maligniteit is slechts bij 3-4% van de patiënten oorzaak van rectaal bloedverlies.
De kans op darmkanker is groter indien er sprake is van erfelijke belasting, de patiënt bekend is met poliepen, het defecatiepatroon is veranderd, en de patiënt ouder is dan 45 jaar. Valkuilen bij de diagnostiek van rectaal bloedverlies zijn te snel een aambei als enige verklaring aannemen en het achterwege laten van het rectaal toucher. Na het afnemen van een zorgvuldige anamnese en het verrichten van adequaat lichamelijk en aanvullend onderzoek kan de huisarts beslissen of nadere diagnostiek noodzakelijk is of dat het verantwoord is het beloop af te wachten.