Re-thinking the role of general practice

Ingrijpende veranderingen in de financiering en inrichting van het zorgstelsel zorgen ervoor dat de huisarts, die tot nog toe vaak onder de radar kon opereren, een opvallender maatschappelijk profiel krijgt. Dat profiel steunt van oudsher op vier essentiële functies: als verwijzers die de gezondheidsrisico’s van een klacht beoordelen, als begeleiders die de zelfzorg van (chronische) patiënten managen, als hoeders van zorgvoorzieningen en als bewakers van het – soms precaire – evenwicht tussen kwaliteit en kosten. Alle vier deze functies worden uitgedaagd, niet alleen door de hooggespannen verwachtingen van patiënten en politici, maar ook fundamenteler, door de depersonalisering van de huisartsengeneeskunde. De grote nadruk op techniek en evidencebased procedures zorgt voor betere gezondheidsuitkomsten, maar het veronachtzamen van de ‘zachte’ kanten van het vak leidt steeds vaker tot ongelukkige patiënten en zorgverleners, én tot aantoonbaar slechtere gezondheidsuitkomsten. Er is behoefte aan een nieuwe vorm van samenwerking tussen de huisarts, de pa tiënt en de andere behandelaars waarin meer plaats is voor persoonlijk contact en menselijke interactie.