Abstract
Hartfalen wordt in de Multidisciplinaire richtlijn Chronisch hartfalen gedefinieerd als: ‘een complex van klachten en verschijnselen ten gevolge van tekortschietende pompfunctie van het hart’.1 Het tekortschieten van de pompfunctie van het hart leidt ertoe dat het belangrijkste doel van de circulatie, namelijk het waarborgen van een optimale weefseloxygenatie, het aanbieden van nutriënten aan de weefsels en het afvoeren van afvalstoffen, niet wordt bereikt. Het gevolg hiervan is de activatie van hemodynamische en neurohumorale compensatiemechanismen, die aanvankelijk positief werken, maar op termijn een neergaande spiraal vormen. Het zijn dan ook juist deze compensatiemechanismen die in het beloop van hartfalen een belangrijke rol spelen en ook het aangrijpingspunt vormen voor therapie.