Het delier is een acuut neuropsychiatrisch syndroom dat vooral voorkomt bij oudere patiënten. Het kernsymptoom van delier is de gestoorde aandacht die gepaard gaat met verhoogde of juist verminderde alertheid. Daarnaast zijn er geheugenstoornissen en treedt desoriëntatie op in tijd, plaats en persoon. Andere kenmerken zijn een acuut veranderd bewustzijn en stoornissen in aandacht en geheugen, en soms gaat delier gepaard met hallucinaties en wanen. Als uitlokkende factoren worden vooral infectie, operatie, beroerte en medicatie beschouwd. Er bestaan veel klinische meetinstrumenten voor het stellen van de diagnose delier en bepaling van de ernst en het subtype: Delirium Observatie Screenings Schaal (DOSS), Confusion Assessment Method (CAM) en Delirium Rating Scale-Revised-98 (DRS-R-98). Veranderingen in neurotransmittersystemen en hormonale systemen zijn de meest gebruikte verklaringen bij de etiologie van een delier, maar ook bijwerkingen van medicatie spelen een rol. De therapeutische mogelijkheden bestaan uit onderzoek naar en behandeling van de onderliggende oorzaak, adequate zorg en psychosociale begeleiding, veilige medicamenteuze behandeling van de symptomen en preventie van complicaties zoals obstipatie, urineretentie, decubitus, ondervoeding en vallen.
