Doel: Een groot deel van de instroom in de WIA komt op rekening van de vangnetpopulatie in de Ziektewet. Het onderzoek dient om inzicht te verkrijgen in kenmerken van de verschillende groepen vangnetters en in determinanten van langdurig verzuim.
Methode: Er werd een dossieronderzoek naar deze kenmerken verricht naar 678 vangnetgevallen in Amsterdam bij wie het verzuim minimaal 8 weken had geduurd.
Resultaten: In de onderzoeksgroep bereikten 6% van de uitzendkrachten, 12% van de werklozen en 30% van de werknemers van wie het dienstverband tijdens ziekte was afgelopen, de einde wachttijd WIA. Er werden geen duidelijke verschillen tussen de groepen gevonden in demografische, sociaal-economische factoren en medische diagnoses. Wel bleken voor de categorieën werklozen en uitzendkrachten een laat gestarte gevalsbehandeling, late eerste beoordeling door verzekeringsarts (VA), wisseling van VA tijdens de gevalsbehandeling en minder VAbeoordelingen per verzuimperiode gerelateerd aan langer durend verzuim, ook na correctie voor verstorende variabelen.
Conclusie: Er valt winst te behalen door een snellere en intensievere begeleiding met minder overdrachtsmomenten. Een gedifferentieerd beleid wordt voorgesteld voor de verschillende vangnetgroepen.
