De onderkant van de samenleving

Het is maandagochtend, 9 uur. Ik zit te wachten op mijn eerste cliënt van die dag. Het gaat om een Wajong-beoordeling van een 26-jarige man, van allochtone afkomst, die in Nederland geboren is als tweede in een gezin met vier kinderen. Het is een stabiel niet-traditioneel allochtoon gezin, beide ouders werken buitenshuis, moeder voedt de kinderen alleen op, vader bemoeit zich er weinig mee. Af en toe werd er uit onmacht geslagen. Al van jongs af aan viel op dat cliënt erg druk was en dat hij snel was afgeleid; hij luisterde slecht, hij was motorisch onrustig, hij kon zeuren en drammen en hij had driftbuien, gepaard gaande met agressie en vernielzucht. In 1994 was er contact met de RIAGG in verband met gedragsproblemen. In 1998 werd cliënt gemeld bij Bureau Jeugdzorg in verband met weglopen, spijbelen en omgang met ‘randgroepjongeren’. Hij was toen ook in aanraking gekomen met de politie. Vanwege aanwijzingen voor ADHD en voor een oppositioneel opstandige gedragsstoornis werd een verblijf in een orthopedagogische setting geïndiceerd geacht. Vanaf 1998 tot 2000 verbleef cliënt in diverse (11) locaties. Zijn schoolcarrière verliep teleurstellend: na zmok-onderwijs startte hij een opleiding in voortgezet beroepsonderwijs, maar hij heeft dit niet afgemaakt. Van enige werkervaring geen spoor. Verdere informatie over de periode van 2000 tot 2010 ontbreekt. …