Dick Sipsma, emeritus hoogleraar klinische geriatrie, heeft ze gespot,1 de ouderen die dank zij een heel stel engelbewaarders, zoals Nick Jaspers de beschermende persoonlijke en omgevingsfactoren noemde,2 zo vitaal leven dat ze bezwaarlijk nog gewoon ouderen of senioren kunnen genoemd worden. Het zijn novogeronten, en de meest strijdbare onder hen zijn provogeronten. De minder fortuinlijke ouderen die altijd al kwetsbaar (fragiel) zijn geweest of het met de jaren geworden zijn noemt Sipsma fragigeronten. De toekomst is aan de eersten. Zij zullen met velen zijn en de sterke ruggengraat vormen van een novogerontische samenleving waar de dadendrang en ontdekkingsdrift van de burgers in de eerste levenshelft harmonieus zal samengaan met de bezonnenheid en de wijsheid van de generaties in de tweede levenshelft. Wanneer dat het geval zal zijn? Het is moeilijk te voorspellen, maar over veertig à vijftig jaar moet een en ander toch al goed zichtbaar zijn.
