‘Verdriet mocht er zijn, maar we leerden het los te laten en door te gaan’

‘Mijn vriend Ben was net drie we ken dood, toen ik begon met de cursus levensverhalen schrijven. Ik kende iemand die daaral mee bezig was. Haar man was een half jaar eerder gestorven en we zaten samen in een gespreksgroepje. Tijdens de cursusbijeenkomsten werd zij alleen maar verdrietig en moest steeds huilen, daarom is ze al snel gestopt. Ik reageerde precies andersom: al schrijvend ging ik op zoek naar de mooie momenten in ons leven; ik wilde de dingen die mij overkomen waren verwoorden. Zo vond ik mijn eigen kracht terug en de inspiratie die ik nodig had om verderte kunnen. Ik wist meteen: hiermee moet ik doorgaan, hier heb ik wataan. Het eerste verhaal dat ik schreef heb ik rondgestuurd naar de bergmaatjes van Ben. Hij was acht jaar mijn vriend, de relatie met hem was voor mij erg belangrijk. Ik werd door hem in de watten gelegd en hij daagde mij uit.