Spiritualiteit ter sprake in supervisie

Bij spiritualiteit komen we net als bij supervisie het begrip ‘ervaren’ tegen. De ervaring is het allesbepalende kenmerk van spiritualiteit en bepaalt haar studie (Waaijman, 2000). Wat is een spirituele ervaring? En kan zo’n ervaring ook besproken worden in supervisie? Kun je erop reflecteren? Kun je van elkaars spirituele ervaringen leren en al lerend een betere beroepsbeoefenaar worden, een betere supervisant, een beter mens? Het zijn grote vragen en om die vragen een plaats te geven in het supervisieproces wil ik hier een theorie over spiritualiteit bespreken waar wij als supervisoren mee uit de voeten kunnen. Er zijn nogal wat visies op en theorieën over spiritualiteit, maar er bestaat geen overeenstemming over de betekenis van het begrip ‘spiritualiteit’ (McCarthy, 2002). Er zijn ruim veertig gangbare definities (McCarthy, 2002). Dat geeft al aan dat over het begrip ‘spiritualiteit’ veel verwarring is en dat het woord in allerlei contexten gebruikt of misbruikt wordt. Gedurende de laatste jaren zien we allerlei signalen waaruit blijkt dat de belangstelling voor spiritualiteit groeit. Dat merken bijvoorbeeld boekhandelaren en uitgevers en het is te zien aan het aanbod van trainingen en cursussen in kloosters, hotels en op boerderijen.