Posterieure corticale atrofie: het klinische beeld aan de hand van casuïstiek

Posterieure corticale atrofie (pca) is een geleidelijk progressief dementieel beeld met prominente hogere visuele verwerkingsstoornissen als gevolg van atrofie van de occipitale en occipitopariëtale gebieden van de cerebrale schors. Patiënten bezoeken in eerste instantie vaak een opticien of oogarts in verband met visuele klachten. pca is zeldzaam, treft mannen en vrouwen in gelijke mate en begint meestal in de leeftijdscategorie van 50–60+ met een ziekteduur van 6–12 jaar. Bij autopsie blijkt pca in de meeste gevallen een visuele variant van de Ziekte van Alzheimer (zva). Gedurende het ziekteproces ontwikkelt pca zich naar een minder focaal dementieel beeld dat meer gelijkenis vertoont met typical zva. Zowel pca als zva veroorzaakt ook basale visuele stoornissen, waaronder beperkingen van het perifere gezichtsveld. Verder kan de contrastgevoeligheid ernstig afgenomen zijn, evenals de waarneming van diepte en de globale verwerking van stimuli ten opzichte van detailwaarneming.