Naar een therapeutische taal van samenwerking. Symposium De Viersprong Academy. Rotterdam, 10 maart 2010

Extract

Zo’n tachtig geïnteresseerden verzamelden zich in het groothandelsgebouw Engels te Rotterdam voor een ontmoeting met de leading lady van wat de ‘collaboratieve taalbenadering’ in de psychotherapie wordt genoemd: Harlene Anderson. En dat was nog maar het begin, want Anderson werd de daaropvolgende dagen ook nog verwacht in Brussel en Leuven. Een gemengd publiek, naar bleek toen Anderson bij wijze van inleiding vroeg wie al iets van haar werk gelezen had. Ongeveer de helft van de aanwezigen maakte zich op voor een eerste kennismaking, de andere helft leek vooral uit reeds ‘bekeerden’ te bestaan. Onder het gezelschap bevond zich zelfs een afvaardiging uit Roemenië, waar de psychologiedepartementen pas in 1990 opnieuw opgestart werden, na een lange winterslaap onder het communisme. De Roemeense psychotherapie is nog bijna gloednieuw dus en is meteen al op de postmoderne, collaboratieve kar gesprongen. In België wint deze benadering al iets langer terrein; Nederland volgt schoorvoetend. Zoals het woord ‘collaboratief’ al zegt, gaat het hier om een therapiestrekking waarin de nadruk ligt op samenwerking en een gelijkwaardig niveau tussen cliënt en therapeut. De omschrijving ‘taalbenadering’ doelt dan weer op het belang van de taal bij het vormen van verhalen over de problematiek en over het leven. Basisidee is immers dat therapeut en cliënt van ‘met problemen verzadigde’ verhalen gezondere en leefbaardere verhalen maakt. …