Mevrouw Den Akker

Mevrouw Den Akker woont sinds vijf jaar in een aanleunwoning bij verzorgingshuis 'De Schans'. Zij is daar met haar man komen wonen toen zij 80 jaar was. De woning waarin zij tijdens haar huwelijk woonde, was sinds haar dochters het huis uit waren eigenlijk al veel te groot. Maar zij kon geen afstand doen van de ruime tuin, de mooie serre en de woonkamer met de erker.

Mevrouw Den Akker is de hoofdpersoon uit de casus die voor je ligt. Een oudere dame, die na een leven met haar echtgenoot, haar werk, de zorg voor de kinderen en allerlei activiteiten in de samenleving nu in allerlei opzichten achteruit gaat en verzorgd moet worden. Een dame die je in menig verzorgingshuis zou kunnen tegenkomen.

Als jonge vrouw leerde mevrouw Den Akker haar man kennen. Zij zat op de PABO (toen Kweekschool geheten). Haar man Johan was bijna klaar met de opleiding, toen zij nog pas eerstejaars was en bijles van hem kreeg. Al snel viel zij voor zijn galante manier van doen en zijn spitsvondige opmerkingen. Toen zij klaar was met de opleiding, volgde ze de LO-akten Frans en Geschiedenis en vond een baan in haar geboorteplaats, een kleine stad in het midden van het land, waar Johan eerder ook een baan gevonden had.

Mevrouw Den Akker woont sinds vijf jaar in een aanleunwoning bij verzorgingshuis ‘De Schans’. Zij is daar met haar man gaan wonen toen zij 80 jaar was. De woning waarin zij vanaf haar huwelijk woonde, was sinds haar dochters het huis uit waren eigenlijk al veel te groot. Maar zij kon moeilijk afstand doen van de ruime tuin, de mooie serre en de woonkamer met de erker.

Door de verhuizing naar een aanleunwoning moest mevrouw Den Akker onder ogen zien dat zij ouder werd en dat dat veel veranderingen en problemen met zich mee kan brengen. Gelukkig kon ze gebruikmaken van de voorzieningen van het verzorgingshuis. Dat gaf een veilig gevoel.

Wat niemand verwacht had, gebeurde toen toch: onverwacht overleed de man van mevrouw Den Akker. Ze trof hem na thuiskomst van een toneelavond aan, zittend in zijn lievelingsstoel met een boek nog opengeslagen op schoot.

Ze was altijd al een stevige vrouw geweest, maar doordat zij zo weinig ondernam en daarom uit verveling ook nog meer ging eten dan goed voor haar was, werd zij steeds zwaarder.

Mevrouw Den Akker had vaak erge dorst, maar durfde na het avondeten niet meer te drinken, omdat zij dan weer ’s nachts het bed uit moest om naar het toilet te gaan. Op een nacht lag zij weer te denken: “Zal ik wel, zal ik niet?” Ten slotte sloeg zij de dekens terug, deed haar benen over de rand en ging staan terwijl zij steun zocht aan het nachtkastje. Maar in het donker greep zij mis en stootte haar been tegen de scherpe hoek van het nachtkastje. “Au! Dat doet pijn!” Zij depte het bloed met een handdoek uit de badkamer en deed een pleister op de wond. Maar na een paar dagen was haar been opgezwollen en de wond zag er erg vies uit: grotendeels rood van kleur met in het midden drie gele plekjes. De wond rook ook wat en scheidde wat wondvocht af.

De dochters van mevrouw Den Akker kwamen zo vaak langs als zij maar konden. Toch voelden zij zich schuldig omdat zij maar een keer per week op bezoek konden komen. Ze waren met hun gezinnen naar andere delen van het land verhuisd en door de drukke bezigheden binnen hun eigen gezin, gecombineerd met een baan buitenshuis, bleef er niet zoveel tijd meer over voor een bezoek aan hun moeder.

De dochters gingen zich steeds meer zorgen om hun moeder maken en namen contact op met de leiding van het huis. Samen met mevrouw Den Akker werd afgesproken dat ze eenmaal per week hulp zou krijgen van een verzorgende die haar zou helpen met het weer op orde brengen van haar huishouding en het doen van de boodschappen. Bovendien zou zij met mevrouw Den Akker bekijken aan welke activiteiten in het verzorgingshuis zij zou kunnen meedoen.

Voor de behandeling van de diabetes mellitus kreeg mevrouw Den Akker een dieet voorgeschreven, ondersteund met tabletten die de insulineproductie activeren en de opname van glucose in de cellen bevorderen.

Monique Zelhem wordt de eerstverantwoordelijke verzorgende (EVV) van mevrouw Den Akker. Zij heeft samen met mevrouw Den Akker en haar kinderen besproken welke maatregelen er genomen zouden moeten worden om de omgeving van mevrouw zo veilig mogelijk te maken.

Mevrouw Den Akker had vaak erge dorst, maar durfde na het avondeten niet meer te drinken, omdat zijn dan weer ’s nachts het bed uit moest om naar het toilet te gaan. Op een nacht lag zij weer te denken: “Zal ik wel, zal ik niet?” Ten slotte sloeg zij de dekens terug, deed haar benen over de rand en ging staan, terwijl zij steun zocht aan het nachtkastje. Maar in het donker greep zij mis en stootte haar been tegen de scherpe hoek van het nachtkastje. “Au! Dat doet pijn!” Zij depte het bloed met een handdoek uit de badkamer en deed een pleister op de wond.

Als haar dochter binnenkomt, is mevrouw Den Akker druk in gesprek met twee andere bewoners. Binnenkort vinden nieuwe gemeentelijke verkiezingen plaats en ook de landelijke verkiezingen komen er weer aan. In het verzorgingshuis leeft dit onderwerp erg omdat mevrouw Langenhuis, hoofd van de verzorging, zich verkiesbaar heeft gesteld voor de partij ‘Het Plaatselijk Belang’. De verzorgenden praten erover met de bewoners.

Monique is de werkbegeleider van Tamara ’t Zand. Tamara is tweedejaars verzorgende aan het Groene Hart College en loopt haar tweede stage in verzorgingshuis ‘De Schans’. Zij is er nu vijf weken en begint er al aardig thuis te raken. Het bevalt haar zelfs zo goed in ‘De Schans’, dat zij wil solliciteren naar een vakantiebaan voor de komende zomermaanden.

Herlees de Oriëntatie op de casus (pag. 7) en beantwoord de vragen om erachter te komen of je kijk op ouderen door deze leertaken is veranderd en of je een ‘echte’ mevrouw Den Akker zou kunnen verzorgen als je haar in je komende stage/praktijkperiode zou tegenkomen.