Supervisoren aan sociaal-agogische opleidingen klagen soms dat derdejaars stagiaires/supervisanten veel moeite hebben met reflecteren. Ze komen met een puur feitelijk ‘reflectie’ verslag van een stage-ervaring, en schrijven notulen van een supervisiegesprek, zonder in te gaan op eigen denken, voelen, handelen en willen. Juist het nadenken over eigen betrokkenheid mag toch van derdejaars verwacht worden, ‘of leren ze dat niet in de eerste jaren van de opleiding’?