11. Kaasmolaren/molar incisor hypomineralisation: wat doen we ermee?

In de jaren tachtig van de vorige eeuw werd in onderzoeken uit Zweden een toename beschreven in de prevalentie van hypomineralisatie van eerste definitieve molaren, met of zonder aantasting van de incisieven. Later werd deze glazuurafwijking ook gezien in andere Europese landen. De afwijking was in de literatuur terug te vinden onder verschillende benamingen zoals ‘hypomineralised first permanent molars’, ‘idiopathic enamel hypomineralisation in first permanent molars’, ‘non-fluoride hypomineralization in first permanent molars’ en ‘kaasmolaren’ (Weerheijm, 2003). Om de onderzoeken beter met elkaar te kunnen vergelijken werd in 2001 de naam ‘molar incisor hypomineralisation’ (hypomineralisatie van eerste definitieve molaren) geïntroduceerd voor deze aandoening (Weerheijm, 2001). De afgelopen jaren is duidelijk geworden dat hypomineralisatie van eerste definitieve molaren een wereldwijd bekend probleem is. Tot op de dag van vandaag wordt heel wat onderzoek verricht naar de oorzaak van deze glazuurafwijking, maar tot nu toe is er nog steeds geen pasklaar antwoord voorhanden. Restauratief herstel van de aangetaste molaren is vooral geïndiceerd bij afbrokkelen van het glazuur in combinatie met de ontwikkeling van cariës. Vaak zijn deze gebitselementen met uitgebreide aantasting zeer gevoelig voor temperatuurverschillen. Het restauratief herstel van deze kaasmolaren heeft een hoge moeilijkheidsgraad en vormt een grote uitdaging voor de tandarts. In dit hoofdstuk wordt een overzicht gegeven van de huidige stand van zaken met betrekking tot hypomineralisatie van eerste definitieve molaren. Allereerst wordt ingegaan op de diagnose en het klinisch voorkomen van deze aandoening, zodat de practicus het probleem zo vroeg mogelijk kan herkennen. Vervolgens komen de epidemiologie etiologie en klinische implicaties van hypomineralisatie van eerste definitieve molaren aan bod. Ten slotte wordt een behandelstrategie voorgesteld, waarmee de algemeen practicus in staat moet zijn deze problematiek op een gestructureerde wijze aan te pakken.