Indicatoren

De ondertoon van het methodologische artikel ‘Indicatoren in de huisartsenpraktijk’ van Dalhuijsen (H&W 2002;45:664-9) stelt mij teleur. Ik doel vooral op passages in de beschouwing als ‘Als het werken met indicatoren onvermijdelijk blijkt te zijn…’ en ‘… als indicatoren niet tegen te houden zijn…’ Indicatoren voor structuur- (of organisatie-), proces- en uitkomstaspecten van de kwaliteit van de (huisartsen)zorg worden al jaren in onderzoek gebruikt; waarom is Dalhuijsen dan zo terughoudend om indicatoren bij de kwaliteitsbevordering van het eigen handelen in te zetten? In de NHG-standaarden is een belangrijk deel van het optimale huisartsgeneeskundig handelen beschreven en er zijn dus normen beschikbaar om het eigen handelen aan te toetsen.