Aan de hand van een PICO-voorbeeld over longbeschermende beademingsstrategieën bespreken wij een aantal drempels en aandachtspunten voor implementatie van medisch-wetenschappelijke literatuur in de klinische praktijk. Een hoog niveau van bewijskracht in de hiërarchie van evidence-based medicine hoeft geen directe garantie te zijn voor kwaliteit of toepasbaarheid van studieresultaten in de individuele patiënt. Toepassing van nieuwe bevindingen uit de literatuur is in de praktijk daarom niet altijd vanzelfsprekend, ondanks ogenschijnlijk kwalitatief goede bewijsvoering. Diverse factoren spelen hierbij een rol, waaronder enkele omgevings- en artsgebonden factoren. Er zijn echter ook determinanten gerelateerd aan de evidence zelf die dit proces beïnvloeden, zoals de interne validiteit, relevantie, kans op toevalsbevindingen en de externe validiteit van studies. Binnen de kindergeneeskunde ontbreekt er bovendien voor veel vraagstukken hoogwaardig prospectief onderzoek en heeft men soms alleen de beschikking over literatuur met betrekking tot volwassenen. Men dient echter terughoudend te zijn met een directe vertaling van dergelijke resultaten naar de pediatrische praktijk.
