Huidpatiënten als fotomodelboekbesprekinghuid

‘Vanuit je ooghoeken komt een onbekende je tegemoet. Onwillekeurig wordt je aandacht getrokken. Je kijkt even. Eén-duizendste van een seconde maar. Te lang. Niet doen! Onbehoorlijk. Wégkijken gebeurt altijd te laat. Degene om wie het gaat, weet heus wel dat-ie bekeken is. Een ongemakkelijke confrontatie, door geen van beiden gewenst. Met neutrale blik vervolgt ieder zijn weg.’ Deze inleidende woorden bij het fotoboek ‘Heftig vel’ zijn bijna programmatisch. Zij schetsen hoe de blik van een willekeurige voorbijganger schampt en afketst op de blik van iemand met een huidziekte, iemand die donders goed beseft dat hij bekeken wordt. Maar dit kijken gaat niet diep, duurt niet lang en krijgt dus in feite nauwelijks betekenis.