Hallo, is daar iemand?

Het vliegtuigje dat mij, student, naar een Mexicaans dorpje zou brengen, had slechts plaats voor tien passagiers. Die stonden in het glazen vertrekhalletje hyperventilerend van angst naar buiten te kijken. De subtropische regen had de startbaan onder zeker twintig centimeter water gezet. Bij het vliegtuigje gebaarde onze piloot tegen de baas van het vliegveld dat hij onder geen beding het luchtruim zou kiezen. Deze was daarvan in het geheel niet onder de indruk en mimede terug dat er gevlogen werd… en wel nu! Een breed armgebaar, dat wij interpreteerden als ‘anders is daar het gat van de deur’, maakte duidelijk indruk. Vooral toen de potentaat direct daarop een hand omhoog stak, de vingers gespreid. Of dat betekende dat de aangesprokene dan met zijn gezin met vijf kinderen op straat zou komen te staan, óf dat hij nog vijf minuten kreeg om te vertrekken, konden wij niet beoordelen. Feit is dat de piloot een gebaar van ‘jij je zin’ maakte en in zijn toestel klom. Wij wilden vluchten, maar onze bagage was al aan boord en de chef waadde naar ons toe, dwingend iets onverstaanbaars roepend, dat kennelijk zoiets betekende als het tegenwoordige ‘boarding now’ op de digitale borden.