13. Fracturen bij kinderen

In dit hoofdstuk wordt systematisch de diagnostiek en de behandeling van fracturen die bij kinderen voorkomen behandeld. In de algemene inleiding wordt de ontwikkeling van het skelet beschreven. Vanzelfsprekend speelt de groei van het skelet hierbij een belangrijke rol. Beschadiging van het zich ontwikkelende kinderskelet, en met name van de groeischijven, kan grote consequenties hebben voor de uiteindelijke vorm en functie van het betreffende bot. De algemene behandelingsprincipes, waarbij na de repositie het gebruik van een goed gewatteerd gipsverband wordt gebruikt, gevolgd door een nauw op de huid aansluitend immobiliserend verband, gelden eigenlijk voor alle fractuurbehandelingen. Extra aandacht voor goede voorlichting aan de ouders staat hier centraal; immers, het kleinere kind kan zelf niet aangeven wanneer een verband te strak zit en of er bijvoorbeeld sprake is van afklemming van een zenuw. Het is vanzelfsprekend dat de meeste fracturen bij kinderen, eventueel na repositie, conservatief kunnen en moeten worden behandeld, want schroeffixatie door een groeischijf kan de groeischijf beschadigen. Omdat kinderen nog groeien, worden asdeviaties vaak (maar niet altijd) spontaan gecorrigeerd. Dit geldt echter niet voor rotatiefouten en grotere asdeviaties. Mede hierom wordt er de laatste jaren toch vaker een operatieve fixatie van de fractuur verricht. Daarbij wordt door het gebruik van een tijdelijke fixatie, vaak met K-draden, maar soms ook met een plaatosteosynthese, de repositie zeker behouden tijdens de genezingsfase. De orthopedisch (trauma)chirurg is vaak de eerste die kinderen ziet met letsels die veroorzaakt zouden kunnen zijn door kindermishandeling. Vaak hebben deze fracturen specifieke kenmerken, maar alertheid in het algemeen is zeer belangrijk.