Eenheidsworst….??

Van dokters had ik als kleine jongen geen hoge pet op. De huisarts die de puisten op mijn oorlogsknieën behandelde met trekzalf, werd zelfs door mijn ouders “een hufter” genoemd. En de KNO-arts die mijn amandelen verwijderde, kwam er met “paardenslager” niet veel beter van af. Toch heb ik maar kort geaarzeld toen ik, net een jaar afgestudeerd als sociaal psycholoog, door huisarts Van Aalderen werd gevraagd met hem het nieuwe Huisartsen Instituut van de VU in Amsterdam op te zetten. Het was het begin van een veertig jaar lange relatie met huisartsen die me tot op de dag van vandaag heel goed is bevallen. Verwonderlijk was het ook! Wanneer wij in de opleidingsgroepen een klacht van een patiënt behandelde en ik de groepsleden vroeg ieder voor zich de diagnose en behandeling op te schrijven, was het niet ongebruikelijk dat de twaalf huisartsen in opleiding vier verschillende diagnoses en zeven verschillende behandelingen leverden. “Dan gaan we nu eens kijken wie er meer gelijk heeft dan de ander.” Smalend gelach was mijn deel: “Je kunt wel zien dat jij geen huisarts bent: we hebben namelijk allemaal gelijk, het is maar net hoe het je geleerd is.” Nou konden ze mij veel wijs maken, maar niet dat er geen oordeel te vellen was over het handelen van die huisartsen in de dop. Maar veel huisartsopleiders hadden vaak dezelfde opvatting: “Tja, of de een het meer bij het rechte eind heeft dan de ander kan je eigenlijk niet zeggen.” Het zat me niet lekker en heb met een groepje huisarts/stafleden van de VU geprobeerd van een aantal aandoeningen vast te stellen of de ene behandeling niet wel degelijk beter was dan de andere. Dat bleek moeilijk, maar vooral weinig bemoedigend, toen de andere vakgroepen huisartsgeneeskunde in Nederland lieten weten bij voorbaat niets in onze bevindingen te zien. Toen werd ik door de voorzitter van het Nederlands Huisartsen Genootschap attent gemaakt op de vacature van directeur. Daar had ik op gewacht! “Graag, dus! Maar dan moeten we wel aan landelijke richtlijnen gaan werken.”