’Dokter, mag ik u een kus geven?’

Haar faam was haar al vooruitgesneld. Ik kende Anna als de coryfee van de organisatie die dagcentra en woonvoorzieningen exploiteerde ten behoeve van mensen met een verstandelijke beperking. Wanneer de burgemeester een lintje kwam doorknippen ter gelegenheid van de opening van een nieuwe vestiging was zij het die een gedicht mocht voorlezen. Ze had de koningin rondgeleid door het nieuwe dagcentrum en bij de presentatie van een boek met verhalen en schilderijen van kunstenaars uit het eigen atelier van het centrum was ze op de televisie geweest. Dat was een enorm succes. De kwaliteit van de werken was zonder meer hoog en de kunstenaars hadden op onnavolgbare wijze het unieke van hun kunnen gedemonstreerd. Maar de show werd gestolen door Anna die op hilarische wijze, als een vrouwelijke Jack Spijkerman, de presentaties aan elkaar had gepraat.