De continu uitdijende levensloop stelt ons voor grote uitdagingen. In evolutionair opzicht is het weliswaar niet nodig dat mensen oud worden, maar niettemin willen we dat allemaal. En liefst in goede gezondheid. Mede dankzij ‘evidence-based richtlijnen’ voor enkelvoudige aandoeningen lukt dat ook steeds beter. Maar bij meervoudige problematiek op hoge leeftijd werkt de bestaande praktijk overbehandeling in de hand met een onverwacht verlies aan gezondheid. Dat is de keerzijde. Bovendien hebben oudere mensen vaak andere prioriteiten en (gezondheids)doelen dan de vaak veel jongere dokters door wie ze behandeld worden. Er zijn zelfs artsen die ouderdom als zodanig tot een ziekte bestempelen. Dat helpt ook al niet om overbehandeling tegen te gaan. Een andere manier van nadenken over ouderdom en de rol van dokters daarin kan bewerkstelligen dat artsen patiënten gaan helpen zichzelf te helpen. Dat creëert een evenwichtiger behandelrelatie die recht doet aan de autonomie van mensen juist wanneer zij ouder en kwetsbaarder worden.
