De existentiële dimensie in Supervisie

Als we het over de existentiële dimensie in supervisie hebben, dan gaat het om de manier waarop diepmenselijke ervaringen invloed uitoefenen op de supervisiesituatie en het supervisieleren. Existentiële ervaringen betreffen de manier waarop wij reageren op vragen die met het menszijn zelf gegeven zijn, dus vooral de wijze waarop we omgaan met de dood, onze vrijheid, onze existentiële eenzaamheid en de angst voor zinloosheid (vgl. Yalom, 1980; Pyszczynski, Greenberg & Koole, 2004, pag. 6-7). Ieder zoekt een antwoord, impliciet of expliciet, op de grote menselijke vragen van het leven. Dat betekent dat iedereen die professioneel met mensen werkt er ook mee in aanraking komt, want ze sijpelen door de kieren van het dagelijks bestaan. Onze these is dat de existentiële dimensie zowel in het werken van de supervisant als in de supervisiesituatie altijd aanwezig is, zelfs gegeven is met de aard van de beoogde professionaliteit. Het is noodzakelijk dit te zien en te verdisconteren. Doen we dat niet, dan laten we kansen liggen en doen onze supervisant geen recht.