Persoon en levensverhaal in Supervisie

In de boekenkast van mijn voormalige werkkring stond een boekje met op de rug de intrigerende titel

Wie praat niet graag over zichzelf?

Het bevatte een pleidooi voor pastoraat aan jongeren. De titel was vooral retorisch bedoeld: natuurlijk, vanzelfsprekend, iedereen praat graag over zichzelf. Als je maar ruimte maakt, zouden ook jongeren graag over zichzelf vertellen. De inhoud van het boekje is mij niet bijgebleven maar de titel wel. Kennelijk roept die vraag iets op. Het zou een soort Loesje-uitspraak kunnen zijn, want het is een zin die na enig nadenken paradoxaler blijkt dan je op het eerste oog ziet. Ze poneert een soort vanzelfsprekendheid (‘ja fijn als je over jezelf kunt praten’), maar in tweede instantie voel je ook wat weerhaakjes (‘nou, zo makkelijk is dat toch niet’). We herkennen de behoefte aan een luisterend oor en soms is het heel gemakkelijk om persoonlijke verhalen te horen te krijgen. Als je vanuit je professie een luisterhouding bij de hand hebt en daar soms ongewild inschiet, kunnen toevallige gesprekspartners losbranden bij een eerste, voorzichtige en informatieve vraag, zoals in de trein.