Conflict, leiderschap en supervisie

Pastorale supervisie heeft vaak te maken met supervisanten die in de clinch raken met onwrikbaarheid van de instituten waarbinnen zij werken. Die instituten hebben een eigen verantwoordelijkheid, noem het zending. Pastores en predikanten worden geroepen om leiding te geven aan de gemeenschap die aan hen wordt toevertrouwd. Zij voelen daarin ook een eigen missie. Enerzijds willen zij werken volgens hun talenten en inzichten op de plaats waar zij staan, inspelen op de behoeften van mensen, anderzijds ook in de pas lopen met het instituut waarvan zij deel uitmaken. Daar ligt natuurlijk stof voor veel spanning, vanuit het feit dat instituten zich moeten aanpassen aan veranderende omstandigheden (schaalvergroting, fusie, financiële armslag en dergelijke). Spanning komt ook voort uit de beweging die vaak ontstaat als de pastor of predikant zich écht gaat bemoeien met zijn gemeenschap. Dat kan sprankelend worden, nieuw, verrassend. Het kan ook tegenvallen en van de predikant/pastor veel ‘inleveren en aanpassen’ vragen.