Zorg ten dode

Extract

Het was nieuws: oud-minister van Volksgezondheid Els Borst zou in het boekVerlossers naast God (een bundel gesprekken met oudere artsen over de omslag in het denken over euthanasie) van antropologe Anne-Mei The gezegd hebben dat onder haar ministerschap de euthanasiewet te snel is ingevoerd ten koste van aandacht voor palliatieve zorg. In NRC Handelsblad van 1 december 2009 zette Borst een en ander recht: dat heeft zij niet gezegd en zij is beslist niet van mening dat de volgorde fout was. Zij heeft wel gezegd dat de ontwikkelingen in de palliatieve zorg in Nederland wat laat op gang gekomen zijn en dat juist onder haar ministerschap door een miljoeneninjectie een inhaalslag is gemaakt. De opschudding is overigens niet goed te begrijpen. Alsof euthanasie en palliatieve zorg tegengesteld zijn. Borst schrijft in NRC Handelsblad dat voor haar euthanasie het sluitstuk is van palliatieve zorg. Ja, als hulpverleners hierin maar niet lezen dat alle palliatie eerst moet zijn uitgeprobeerd om voor euthanasie in aanraking te komen. En dat zou best zo gelezen kunnen worden, want ook onder hulpverleners die zich intensief met stervenszorg bezighouden is de zelfgekozen dood lang niet altijd een volwaardige optie. Het springende punt is dat euthanasie een vrije keus is, of moet zijn althans. De palliatieve mogelijkheden mogen er nog zijn en nog mooi zijn ook, als ik er gezien mijn situatie en ontbrekende vooruitzichten geen gebruik van wil maken maar weg wil, moet dat een gelijke optie zijn. Het leven is een recht en geen plicht. Sowieso niet, maar zeker niet in het zicht van een onontkoombaar einde. Palliatieve zorg helpt te leven tot het einde en dat is van een niet te onderschatten waarde. Maar als ik die laatste bocht door euthanasie wil afsnijden, dan dient die weg even begaanbaar te zijn. Euthanasie is een even groot goed als palliatieve zorg. Maar om dit werkelijk te laten doordringen, is het omgekeerde stellen misschien beter: palliatieve zorg is een even groot goed als euthanasie. …