Het kraamcentrum belt al vroeg vanochtend. Om 5.00 uur gaat de telefoon die naast het bed staat. ‘Partusassistentie’ is het eerste dat ze hoort. Nadat Willemijn echt wakker is, loopt ze naar beneden met de telefoon in haar hand om het gesprek voort te zetten. Ze noteert de nodige gegevens en sluit af met de woorden: ‘Okë, alles is duidelijk, om 6.00 uur ben ik er.’
Willemijn Kramers staat als een ervaren kraamverzorgende in het middelpunt in deze casus die gaat over de familie Temmens. De vaardigheden die zij beheerst, zijn divers: huishoudelijke, lichamelijk verzorgende en begeleidende vaardigheden: Willemijn gaat het goed af.
Willemijn heeft al aardig wat werk achter de rug: na de bevalling en de eerste zorg voor moeder en kind is er natuurlijk eerst wat gegeten en gedronken. Behalve de beschuiten met muisjes is er ook een fles champagne opengemaakt (die nu leeg is). Er zijn al een paar buurvrouwen op bezoek geweest om Valerie te bewonderen. Ook zijn een paar wassen aangezet (in de keuken stond nog een overvolle wasmand), de keuken opgeruimd (de afwas van twee dagen stond nog op het aanrecht), en de wc waar Maria gebruik van maakt, is schoongemaakt. Willemijn realiseert zich dat ze de rest van de week haar handen nog vol zal krijgen met dit gezin: een hartelijke, gastvrije, maar niet zo’n hygiënische familie. Bovendien lopen er een paar poezen door het hele huis, ze heeft ze al een paar keer van het aanrecht gezet. Een zwarte, langharige hond, Rosy genaamd, is ook prominent aanwezig. Bij elke nieuwe bezoeker geeft ze blaffend reactie. Rommelkonten, zoals ze ze in gedachten al heeft genoemd. Ach, daar zit ze verder niet mee. In de zeventien jaar dat ze in de kraam werkt, heeft Willemijn al een hoop gezien. Ze heeft inmiddels ook niet meer de illusie dat ze in een week tijd iets verandert aan de gewoonten van haar cliënten.
Willemijn realiseert zich dat ze de rest van de week haar handen nog vol zal krijgen met dit gezin: een hartelijke, gastvrije, maar niet zo’n hygiënische familie. Bovendien lopen er een paar poezen door het hele huis, ze heeft ze al een paar keer van het aanrecht gezet. Een zwarte, langharige hond, Rosy genaamd, is ook prominent aanwezig. Bij elke nieuwe bezoeker geeft ze blaffend reactie. Rommelkonten, zoals ze ze in gedachten al heeft genoemd. Ach, daar zit ze verder niet mee. In de zeventien jaar dat ze in de kraam werkt, heeft Willemijn al heel wat gezien. Ze heeft inmiddels ook niet meer de illusie dat ze in een week tijd iets verandert aan de gewoonten van haar cliënten. Wel zal ze zich inzetten om moeder en kind zo hygiënisch mogelijk te verzorgen en ze zal daar ook in de voorlichting aandacht aan besteden. De eerste week komt het er echt op aan, dan is de kans op infecties immers het grootst.
Inmiddels, een halve dag later, is de bevalling achter de rug, de verloskundige naar huis en isWillemijn Kramers als kraamverzorgende aan het werk in het huis van de familie Temmens.
Willemijn laat het zorgplan aan Maria en Henk zien. Ze legt uit wat het is en waar het voor dient. Ze laat ook zien welke gegevens ze van Valarie en Maria al genoteerd heeft. Ze vertelt hoe haar werkuren over de week verdeeld kunnen worden en wat haar werkzaamheden zoal zijn in de zorg voor moeder en kind en het huishouden. Henk en Maria geven aan dat ze weinig van baby’s weten en hopen deze week veel te leren.Willemijn legt het zorgplan op het nachtkastje. Ze vertelt dat ze alle informatie na kunnen lezen in het zorgplan en dat ze er zelf ook in kunnen schrijven. Voordat ze vanmiddag om half vier naar huis gaat, zal ze Henk en Maria nog de nodige informatie voor de rest van de middag, avond en nacht geven. Met Henk, die voornamelijk de zorg voor hond Rosy heeft, bespreekt ze hoe ze Rosy kunnen laten kennismaken met Valerie.
Het gaat zoals het vaak na een bevalling gaat: aan het bed vertellen (schoon)moeder, schoonzussen, buurvrouwen en vriendinnen hoe de bevalling en de kraamtijd bij hun verlopen is en hoe erg dat was. Het zijn vaak dramatische verhalen die Maria te horen krijgt. Maria boft maar dat bij haar alles zo goed gaat. Inmiddels voelt Maria zich niet zo’n bofkont meer: het vele bezoek vraagt veel van haar, evenals het dag en nacht klaarstaan voor het voeden van Valerie. Ze heeft hoofdpijn, zich moe, loom en labiel, het huilen staat haar nader dan het lachen. Als Willemijn na het rustuurtje ’s middags met Valerie binnenkomt voor de voeding en naast haar op bed komt zitten, barst Maria in huilen uit.
Het kraamcentrum belt al vroeg vanochtend. Om 5.00 uur gaat de telefoon die naast het bed staat. ‘Partusassistentie’ is het eerste dat ze hoort. Nadat Willemijn echt wakker is, loopt ze naar beneden met de telefoon in haar hand om het gesprek voort te zetten. Ze noteert de nodige gegevens en sluit af met de woorden: ‘Okeé, alles is duidelijk, om 6.00 uur ben ik er.’
Maria heeft gekozen voor borstvoeding. Ze heeft Valerie met hulp van de verloskundige direct na de bevalling al aangelegd. Valerie hapte onmiddellijk en trok goed aan de borst, al kwam er nog niets uit. Tegen elven legt Willemijn Valerie opnieuw aan, maar nu wil het niet meteen lukken. Uit Maria’s tepel druppelt al wel wat gelig vocht, waar ze heel blij mee is. Na het middageten probeertWillemijn het opnieuw en nu zuigt Valerie heel krachtig een paar minuten, tot ze in slaap valt.
In de zeventien jaar dat ze in de kraam werkt, heeftWillemijn al heel wat gezien. Ze heeft inmiddels ook niet meer de illusie dat ze in een week tijd iets verandert aan de gewoonten van haar cliënten.Wel zal ze zich inzetten om moeder en kind zo hygiënisch mogelijk te verzorgen en ze zal daaraan ook in de voorlichting aandacht besteden. De eerste week komt het er echt op aan, dan is de kans op infecties immers het grootst. Het roken van vader Henk in de buurt van Valerie is uiteraard ook een onderwerp wat ze ter sprake zal brengen. Een ander punt is hoe ze de hond veilig kan laten wennen aan de baby.
Willemijn laat uit het zorgplan het evaluatieformulier over de kraamzorg achter en vraagt Henk en Maria dat in te vullen en in een antwoordenvelop terug te sturen naar het kraamcentrum. Henk en Maria zeggen allebei dat ze het ter plekke wel invullen, omdat ze niets te verbergen hebben. Ze vinden haar een goede, ouderwetse kraamverzorgster: ze gaat voor rust, reinheid, regelmaat en dat konden ze wel waarderen. Ze zeggen dat ze blij zijn dat ze haáár hebben gehad en niet zo’n jonkie net van school. Het huis blinkt,Valerie doet het goed, het zelfvertrouwen groeit en bovendien kunnen ze nu terecht bij het consultatiebureau. Kortom, ze zijn erg te spreken over wie er allemaal klaarstaan voor hun Valerie.
Henk is veertig en was vroeger, voordat hij met versleten knieën en heupen in de WAO belandde, stratenmaker. Ze wonen al enige jaren samen, met hun poezen en hun bouvier Rosy. Henk is meestal thuis of aan het werk in zijn moestuin. Maria wil na haar bevallingsverlof weer voor 100% gaan werken en Henk wordt huisvader en neemt door de week de zorg voor Valerie op zich. Henk is nu eenmaal al een paar jaar thuis. Hij is snel moe en heeft geregeld pijn. Maar de zorg voor Valerie verwacht hij wel aan te kunnen. Het is nu eenmaal financieel geen vetpot met een WAO-uitkering. Maria heeft dus niet veel keus: werken of niet werken. Bovendien heeft het huis behoorlijk wat achterstallig onderhoud en dat kost veel geld, aangezien Henk met z’n beperkingen niet alles zelf kan doen en dus een aannemer moet laten komen.
Organiseer een voorlichtingsbijeenkomst voor aanstaande ouders over wat het kraamcentrum te bieden heeft aan ouders in de kraamperiode. Verdeel in subgroepen de taken en onderwerpen. Stem goed af met elkaar om overlappingen te voorkomen. Maak gebruik van flaps, multimedia, foldermateriaal e.d. zoals je dat tijdens het werken aan de werkboeken van deelkwalificatie 311 gebruikt en gemaakt hebt.
