3. Ontsteking

De ontstekingsreactie is gericht op het bestrijden van de infectie door ervoor te zorgen dat er meer effectorcellen van het immuunsysteem naar de infectiehaard toe migreren. Primair is de ontstekingsreactie een reactie van de bloedvaten, en ze wordt gekenmerkt door verwijding van de bloedvaten, de vorming van een exsudaat en het uittreden van leukocyten uit de bloedbaan. De klinische kenmerken van de lokale ontsteking zijn roodheid (rubor), warmte (calor), zwelling (tumor), pijn (dolor) en verstoorde functie (functio laesa). De lokale acute ontstekingsreactie wordt gedomineerd door neutrofiele granulocyten en monocyten/macrofagen. Deze kan overgaan in een chronische ontstekingsreactie waarbij naast monocyten/macrofagen vooral lymfocyten aanwezig zijn. Naast de lokale ontstekingsreactie kunnen er ook systemische effecten optreden, waarbij koorts, verhoogde hoeveelheid C-reactief proteïne en leukocytose kenmerkende verschijnselen zijn. In dit hoofdstuk worden de ontstekingsreactie en de veranderingen die optreden in bloedvaten en weefsels besproken.