Omkijken en zien

Extract

‘Nu even niet schrikken, daar komt het.’ De waarschuwing was niet eens aan mij gericht. Meer dan levensgroot drong het haakje het beeld binnen. Het gleed soepel langs de halve maan. Het was snel bekeken, de bocht was puntgaaf, de meniscus intact. Ik begon zonder geluid te huilen en ben daar de eerste uren niet meer mee opgehouden. Ik kon gewoon niet meer stoppen. Nooit meer hardlopen. Op de uitslaapkamer zag ik mezelf langs het kanaal lopen, in de bergen, op het strand. Lopen door de regen, lopen door de sneeuw, maar vooral zag ik mezelf lopen in het felle zonlicht van de naderende zomer. En bij iedere nieuwe beeldenreeks dacht ik weer: nooit meer. …