7. Interventies

In hoofdstuk 5 hebben we laten zien dat eetbuien en ongewenst eten veroorzaakt worden en in stand gehouden door een aantal minibeslis-singen. Na elke stap wordt de drang om te gaan eten sterker en wordt het moeilijker de keten te onderbreken. De meeste mensen zijn zich nauwelijks bewust dat tussen de aanleiding en het uiteindelijke eten een aantal stappen liggen. Ze ervaren plotseling een sterke behoefte om te gaan eten. Zonder na te denken wordt aan die drang toegegeven. Het gevolg is dat eten als automatisme wordt ervaren en niet of bijna niet controleerbaar lijkt te zijn. Eten wordt gereduceerd tot een reflex, net als de kniereflex: de dokter slaat met een hamertje op je knie en automatisch komt je been in beweging. Alleen door bewust weerstand te bieden kun je deze reflexmatige beweging tegenhouden. Eetbuien en snaaien als reflex beschouwen maakt verandering moeilijk. Door de verantwoordelijkheid voor het eetgedrag buiten jezelf te leggen, dat wil zeggen te volharden in een externe ‘locus of control’, wordt ingrijpen bijna onmogelijk. Wil je zelf controle over je eten krijgen, dan moet je je eigen verantwoordelijkheid voor je eetgedrag aanvaarden. Controle wordt gemakkelijker als je zo vroeg mogelijk de keten onderbreekt.