IEDER MISBRUIK KENT ZIJN SLACHTOFFERS: WIE ZIJN DIE SLACHTOFFERS?

Extract

Het moet ergens tussen mijn negende en twaalfde jaar geweest zijn. We gingen met een grote groep familieleden naar het vuurwerk dat op zee voor de kust afgestoken werd en vanaf de boulevard van Scheveningen te bewonderen viel. In het gedrang was ik op de een of andere manier de anderen kwijtgeraakt. Dat dit kon gebeuren was voorzien in de gemaakte afspraken. Na afloop zou iedereen eenvoudig de – van ‘naar school gaan’ vertrouwde – buslijn L nemen, om elkaar weer thuis te treffen. Tijdens de show stond ik in de opeengepakte mensenmassa naast een man die herhaaldelijk steels met zijn hand mijn kruis probeerde te betasten. Zijn hand – even steels – wegduwen lukte mij wel, maar ik bleef er wel mee bezig. Na afloop van de show hield ik de man in het oog en eenmaal aangekomen op de Gevers Deijnootweg naast het Kurhaus was het nog wel druk, maar ontstond er inmiddels toch wat ruimte tussen de mensen. Ik ben toen even naast de man gaan lopen en heb zo ongeveer tegen hem gezegd: ‘Wat u heeft geprobeerd is niet goed en ik denk dat u hulp moet zoeken.’ De man reageerde schichtig en nam afstand van mij. Ik ben naar de bushalte gelopen, heb de bus genomen en de andere familieleden thuis weer getroffen. Over het voorval heb ik, geloof ik, destijds met niemand gesproken. Vele jaren later heb ik deze geschiedenis van tijd tot tijd weleens verteld om met relativerende zelfspot mijn carrière in de kindergeneeskunde, met een zelfgekozen accent op de psychosociale aspecten van dat vak, in een iets breder perspectief te plaatsen. Het hulpverlenertje zat er kennelijk al vroeg in. …