Bijna tweederde van de niet-diabetische patiënten met de ziekte van Parkinson (PD) kan insulineresistent zijn, ondanks een normale bloedsuikerspiegel, melden wetenschappers in Journal of Parkinson's Disease.
juanrvelasco / Fotolia
Verminderde glucosetolerantie is al lang erkend als een potentiële risicofactor bij de ziekte van Parkinson (PD) en er is steeds meer onderzoek naar insulineresistentie als een pathologische oorzaak van neurodegeneratie. De belangrijkste schakel tussen de twee aandoeningen lijkt insulineresistentie te zijn, een mogelijk omkeerbare aandoening die niet alleen individuen vatbaar maakt voor diabetes type 2 (DM2), maar ook wordt geassocieerd met neurodegeneratie. De prevalentie van insulineresistentie bij patiënten met PD is echter onbekend.
Test
Onderzoekers testten 154 niet-diabetische Parkinsonpatiënten voor het vasten op bloedsuiker en insuline om de prevalentie van insulineresistentie te bepalen en om insulineresistentie te correleren met andere metabole indicatoren, motorische en niet-motorische symptomen van PD en kwaliteit van leven. Gebaseerd op een veel gebruikte formule, bekend als de HOMA-index, bepaalden ze hoeveel van deze patiënten een verminderde respons op hun eigen insuline hadden. Onder meer hun gewicht en lengte werd vastgelegd en hun bewegingen en cognitieve prestaties werden gemeten.
Resultaten
De resultaten toonden aan dat bijna 2/3 van de patiënten (58,3%) niet-gediagnosticeerde insulineresistentie had, ondanks normale nuchtere glucose en, in veel gevallen, normale hemoglobine A1c (HbA1c). Hun gegevens bevestigden eerdere studies dat insulineresistentie meer dan het dubbele is in obesitaspatiënten in vergelijking met magere individuen, maar de onderzoekers vonden ook een aanzienlijk hoger percentage (41%) van magere PD-patiënten met insulineresistentie. Ze vonden geen correlatie tussen insulineresistentie en cognitieve achteruitgang.
Impact
De potentiële impact van deze studie is tweeledig. Gewichtstoename en zwaarlijvigheid vormen een grote uitdaging voor de volksgezondheid en insulineresistentie lijkt gekoppeld aan het lichaamsgewicht. Deze bevindingen zouden kunnen leiden tot een verhoogde screening van Parkinsonpatiënten om deze aandoening te detecteren en te corrigeren.
De tweede en meer specifieke impact is dat het identificeren van patiënten met insulineresistentie gepersonaliseerde geneeskunde mogelijk zou maken, waarbij Parkinsonpatiënten met insulineresistentie kunnen worden behandeld met medicijnen die zijn gericht op het omkeren van de aandoening. Onderzoek naar het gebruik van diabetische medicatie bij PD, zoals GLP-1-agonisten zoals exenatide en liraglutide, is aan de gang.
"Nu dat we voor het eerst begrijpen hoe vaak insulineresistentie voorkomt bij niet-diabetische patiënten met PD, kunnen we beginnen met het aanpakken van deze uitdaging voor de volksgezondheid," zei Dr. Tagliati. "Dit verhoogt het belang van het vinden van nieuwe behandelingen en leefstijlinterventies die deze metabole disfunctie kunnen aanpakken met meerdere implicaties, van diabetes tot neurodegeneratieve aandoeningen zoals de ziekte van Parkinson en de ziekte van Alzheimer."
DOI: 10.3233/JPD-181305 (samenvatting van het artikel)
Journal of Parkinson's Disease, vol. 8, no. 2, pp. 259-265, 2018