Geen gekkie!

Extract

In het Alzheimer Café van Almere spreken we eens per jaar over wat het betekent om dementie te hebben. Op zo'n avond vertelt iemand met dementie over de eerste signalen, over de gevolgen in het dagelijks leven en over hoe mensen uit de directe omgeving reageren. Dit jaar vertelde Kees over zijn leven met de ziekte van Alzheimer, daarbij gesteund door zijn vrouw Marie. Die steun was er niet voor niets. Kees bleek zelf het idee te hebben dat alzheimer een bescheiden invloed op zijn leven had. De ervaringen van Marie waren minder positief; ze maakte met concrete voorbeelden de impact van de ziekte duidelijk. Ze vertelde dat Kees een baan had waarvoor hij dagelijks met de auto onderweg was. Maar op een gegeven moment vergat hij steeds waar hij zijn auto had neergezet. Het leidde er uiteindelijk toe dat Kees zijn baan kwijtraakte. Ook thuis merkte Marie aan kleine dingen dat er iets aan de hand was: hij legde spullen bijvoorbeeld steeds ergens anders neer. Maar wat haar vooral opviel was dat Kees, die nooit een grote prater was geweest, zijn belangstelling voor andere mensen nu helemaal leek te verliezen. Kees hoorde de voorbeelden verbaasd aan: 'Oh ja, is dat zo?', resoluut aangevuld met een: 'Maar als Marie dat zegt dan is het ook zo'. …