Een krant van 1 miljoen

Extract

Het behandelen van mensen met verzameldwang, die tegenwoordig 'hoarders' genoemd worden, is voor mij altijd uitdagend geweest, en dan niet per se in de positieve zin van het woord. Een groot deel van de hoarders heeft beperkt ziekte-inzicht en heeft weinig intrinsieke motivatie om er iets aan te doen. De emotionele waarde van de spullen is vele malen groter dan de hinder, en het vooruitzicht iets van deze waardevolle spullen te moeten missen is bijna ondraaglijk. Zo behandelde ik een keer een man die wel tien opslagruimtes huurde voor al zijn spullen, daar failliet aan ging, en wiens partner hem dreigde te verlaten. Vol goede moed gingen we aan de gang. Maar voor ik het wist waren we aan het soebatten over het wel of niet weggooien van een oude wieldop, waarvan hij er nog een stuk of dertig had liggen. Bovendien was de betreffende wieldop van een type auto dat al twintig jaar niet meer gemaakt werd. 'Het is goed mogelijk dat ik die in de toekomst nog goed kan gebruiken', zei hij vol overtuiging. Daar ben ik dus niet goed in, ik zie dan die ene wieldop voor me, tussen al die duizenden andere nutteloze items, en dan zakt mij de moed in de schoenen. …