‘ De rode draad is verantwoordelijkheid’

‘Deze casus roept veel vragen op. Wat is er met mevrouw aan de hand? Ze breekt uit woede de badkamer open en trekt de slaapkamers leeg. Dat gedrag staat ergens voor. Wat was de reden voor opname? Heeft zij ziekte-inzicht en doet ze daar iets mee? Ook vraag ik me af welke rol de tweede lijn verder speelt. Biedt de GGz ambulante nazorg? Is er ook bijvoorbeeld een SPV’er in beeld? Pas als je daarover helderheid hebt, kun je inschatten hoeveel werkruimte je hebt om het gezin te stabiliseren. Dan de leerplichtambtenaar, is die in beeld? En hoe lang vindt Bureau Jeugdzorg de situatie nog acceptabel? Dit is een zeer complexe casus. Ik begrijp goed dat de maatschappelijk werker ermee worstelt. De rode draad van haar probleem is verantwoordelijkheid. Ze wil er zijn voor de cliënt én voor alle ketenpartners met elk hun eigen taakgebied. Ik denk dat ze teveel vasthoudt aan haar rol als hulpverlener. Terwijl ze meer een casemanager zou moeten zijn. Eérst een stap terug doen en dan een helikopterview nemen. Ik zou een rondetafeloverleg organiseren met alle betrokken partijen, om uit te vinden waar je elkaar kunt steunen en ontlasten. Iedereen aan tafel, de woningbouwvereniging, GGz, BJZ, de leerplichtambtenaar, Wmo functionaris en de bewindvoerder. Insteek van het overleg: overzicht creëren, verbinden, een gezamenlijk doel formuleren en een integraal plan maken. Als je dat doet, ontstaat er weer vertrouwen en beseffen de partijen dat het zinvol is te investeren. Ook het echtpaar zou ik bij het overleg betrekken. Ik zou ze wijzen op hun eigen verantwoordelijkheden en mogelijkheden, maar ik zou ze ook laten zien dat ze er niet alleen voorstaan.’ …