De inclusieve samenleving in tijden van corona

Extract

Hij staat voor me in de rij. De caissière scant de artikelen. '3,75 euro, alstublieft.' Met trillende hand haalt hij de laatste centen uit zijn portemonnee. 'Precies gepast,' zegt hij met trots. 'U kunt alleen pinnen, meneer,' antwoordt de caissière. De paniek slaat toe. 'Corona, weet u wel?' 'Ik mocht vandaag alleen boodschappen doen, omdat mijn begeleider niet kon komen door corona,' vertelt de man. De caissière herhaalt haar vraag: 'Gaat u nu pinnen?' 'Ik heb geen pasje, ik heb weekgeld,' zegt de man. 'Dan kan ik u helaas de boodschappen niet meegeven. Dit zijn nu eenmaal de regels.' 'Maar dan heb ik niets te eten vanavond,' stamelt de man. De caissière begrijpt er niets van en ziet de rij groeien. Ook de man begrijpt het niet meer. Wat sneu is dit. Twee werelden die elkaar niet kennen, komen hier bij elkaar. Het is van beide kanten geen onwil, maar het is wel pijnlijk. 'Ik pin wel voor meneer,' zeg ik. Het kost enige moeite om meneer duidelijk te maken dat hij zijn geld mag houden en geen dief is als hij de boodschappen meeneemt. 'Het is allemaal wel anders dan ik dacht,' zegt hij. 'Ik denk dat ik voorlopig niet meer alleen naar de supermarkt ga.' …