De heer en mevrouw Grant

Zo dadelijk zullen de kinderen Joyce en Mario thuiskomen en dan moet er wat te eten voor hen zijn. Zij wil opstaan en zich uitrekken, maar dan...

Mevrouw Grant is de hoofdpersoon uit de casus waaraan je nu gaat werken. Ook meneer Grant speelt hierin een belangrijke rol. Het echtpaar Grant krijgt op een leeftijd van ongeveer 65 jaar na een hersenbloeding van mevrouw Grant met de thuiszorg te maken. Mevrouw Grant wordt hulpbehoevend, zij heeft een hemiplegie, een afasie en als een van de restverschijnselen van het CVA heeft zich bij haar ook depressiviteit ontwikkeld. Meneer Grant heeft eveneens de nodige lichamelijke klachten doordat hij al jaren last heeft van CARA.

Mevrouw Grant kijkt naar de kippen die een stofbad nemen in het zand. Zij genieten duidelijk van de warme zon die zo overdadig schijnen kan in Suriname. Ook mevrouw Grant voelt die weldadige warmte op haar lichaam terwijl zij in haar schommelstoel voor het huis zit.

Maar toen, na dertig goede jaren, kwam de kentering.

Op een middag merkte zij dat ze op de grond lag naast de tafel met de naaimachine. Zij had een zwaar hoofd, haar kleding was nat en zij wilde opstaan om te kijken wat er aan de hand was. Dat lukte echter niet; zij had geen gevoel meer in haar rechterarm en ook haar rechterbeen wilde niet doen wat zij wilde. Zij riep haar man, maar de woorden wilden niet goed uit haar mond komen. Dat besefte zij zelf niet. “Waarom reageert Rudi nou niet?”, vroeg zij zich af. “Waar blijft hij nou? Hoort hij mij niet roepen? Is hij weggegaan?”. In paniek bleef zij doorgaan tot zij van uitputting niet meer kon. En zo vond haar man haar toen hij terugkwam van de markt, waar hij iedere zaterdagmiddag heen ging om Surinaamse groenten te kopen.

Na een verblijf van acht weken werd mevrouw Grant geïndiceerd voor een opname op de dagbehandeling van een verpleeghuis, op voorwaarde dat er thuis naast de wijkverpleging voldoende hulp aanwezig was. Haar man verzekerde de indicatie-adviseur van het RIO, dat hij voor zijn vrouw zou zorgen. Zij betekende alles voor hem, zij was de moeder van hun kinderen en zij zou altijd de spil zijn waaromheen alles draaide in zijn leven.

Meneer Grant stond op dinsdag en donderdag altijd vroeg op. Op dinsdag kwam om 8.00 uur Monica de Jong, de wijkverpleegkundige, om zijn vrouw te helpen met wassen en aankleden. En op donderdag kwam Willie Baars, een helpende van de thuiszorgorganisatie. Monica en Willie waren altijd stipt op tijd, maar dat hield wel in dat hij voor die tijd ervoor moest zorgen dat zijn vrouw het ontbijt dat uit havermoutpap bestond, al op had. Ook had hij dan zichzelf verzorgd en zat hij klaar om de deur voor hen open te doen.

Meneer Grant kon door de CARA zich nauwelijks meer inspannen. Toen ook de lichamelijke toestand van mevrouw niet verbeterde, kwam er na vier maanden een keer per week een huishoudelijke hulp van de thuiszorgorganisatie om het huis schoon te maken.

Mevrouw Grant werd met de dag depressiever en had steeds meer zorg nodig. Voor meneer Grant werd het erg zwaar. Ook ’s nachts werd hij met regelmaat wakker doordat zijn vrouw hulp nodig had. Dan wilde zij bijvoorbeeld een extra kussen onder haar hoofd of tegen haar rug. Vaak wilde zij daarna met hem praten over hoe vervelend zij het vond dat hij dat allemaal voor haar moest doen. Maar door de afasie kon zij moeilijk uit haar woorden komen, zodat deze pogingen meestal eindigden in een huilbui. Als hij daarna weer probeerde te gaan slapen, lukte hem dat vaak niet. Hierdoor raakte hij steeds meer vermoeid.

Op een dag trof Nicole mevrouw Grant met koorts in bed aan. De huisarts kwam en constateerde een longontsteking. Hij schreef bedrust voor en een middel om het slijm uit haar longen beter te kunnen ophoesten. De therapie op de dagbehandeling werd voorlopig stopgezet.

Mevrouw Grant ging steeds verder achteruit. Aan de ene kant was dat ook wel begrijpelijk voor haar man en kinderen. Mevrouw Grant had haar leven lang veel waarde gehecht aan haar zelfstandigheid en aan een goed verzorgd uiterlijk. Het was natuurlijk heel vervelend dat zij dat nu aan anderen moest overlaten.

Het werd meneer Grant allemaal te veel. Hoeveel hij ook van zijn vrouw hield en hoeveel hij ook voor haar wilde doen, hij kon het niet meer aan. Monica en Nicole moesten de zorg voor mevrouw Grant op zich nemen. Maar ook de huishoudelijke zorg werd meneer Grant te veel. Hij was tenslotte ook niet jong meer en niet meer zo gezond. Daardoor kon hij de spanningen rondom de ziekte van zijn vrouw niet meer aan.

Voor mevrouw Grant werd volledige bedverpleging noodzakelijk. De huisarts schreef medicijnen voor om de complicaties te verlichten. De zorg werd nu zo complex dat Monica, als wijkverpleegkundige, de zorg voor mevrouw overnam. Zij verpleegde mevrouw op zo’n manier dat de longen zich zo goed mogelijk konden ontplooien en zij probeerde decubitus (doorliggen) te voorkomen. Nicole kwam ook iedere dag om haar bij een deel van die zorg te assisteren.

Mevrouw Grant ging lichamelijk steeds verder achteruit. De huisarts verwachtte dat zij niet meer beter zou worden. Haar beperkingen ten gevolge van het CVA en haar depressiviteit weerhielden haar van de wil om beter te worden. Ook de hulp en de ondersteuning van haar man en kinderen mochten niet baten.

Langzamerhand verloor mevrouw Grant het bewustzijn. Zij raakte steeds vaker weg en reageerde bijna niet meer. Haar familieleden zaten om haar heen, elkaar troostend en psalmen zingend. Hardop gaven zij uiting aan hun emoties. Ten slotte viel mevrouw in een diepe slaap en overleed, omringd door haar man en kinderen. Nicole had tijdens de overdracht gehoord dat mevrouw overleden was. De volgende dag ging zij samen met Monica naar het huis van de familie Grant om hun medeleven te betuigen.

Lees de oriëntatie op de casus (pag. 8) opnieuw en beantwoord de vragen om erachter te komen of je nu voldoende op de hoogte bent van het centrale thema in deze casus: de thuiszorg.